Tempo opschroeven

Het is een beetje zot geregeld hier in Nederland. Zo kon ik in 2011 slechts x-bedrag als hypotheek Krijgen, terwijl ik, was ik blijven huren, na dertig jaar x + zeker een ton had uitgegeven. Zonder enige vorm van huursubsidie. Salaristechnisch kwam ik daar wel voor in aanmerking, maar ik was aan het sparen voor een huis dus, helaas pindakaas. Inderdaad, het lijkt erop dat je in Nederland gestraft wordt wanneer je een spaarzaam typetje bent.

In 2011 werden al wel vraagtekens gezet bij de aflossingsvrije hypotheek, maar toen ik mijn hypotheek afsloot, kon ik nog kiezen voor volledig aflossingsvrij. Dat deed ik niet. Het liefst had ik een ‘echte’ hypotheek genomen, maar dankzij mijn salaris in combinatie met het aantal uren wat ik werkte, zat dat er niet in. Wel wist ik de schade te beperken tot 50% aflossingsvrij. Omdat ik een spaarzaam typetje ben had ik wel meteen de intentie om dit deel binnen 20 jaar afgelost te hebben.

Persoonlijk vind ik dat de personen die de aflossingsvrije hypotheek hebben uitgevonden en goedgekeurd boeven. Witte boord criminelen. Oplichters. Eigenlijk is een ‘aflossingsvrije hypotheek’ een soort van huur betalen. Na dertig jaar braaf elke maand hypotheek betalen is ‘je’huis nog steeds van de bank en heb je een enorm bedrag aan rente betaald. Het verschil met huren is dat je wel zelf voor al het onderhoud hebt mogen opdraaien. Natuurlijk staat dat in de kleine lettertjes maar zoiets hoort eigenlijk met grote rode letters bovenaan de hypotheekakte te staan (vind ik).

Jullie snappen nu mijn intentie om dat aflossingsvrije stuk zo snel mogelijk af te lossen. Ik gaf mijzelf er twintig jaar voor. De afgelopen 9 jaar heb ik zesmaal een bedrag gestort om dit doel te bereiken. Ondanks een nieuwe auto, anderhalf jaar werkloos zijn en een verbouwing, waardoor ik wat minder grote bedragen of zelfs helemaal niets kon overmaken, is het mij deze maand gelukt om het beoogde jaarbedrag over te maken. Even rekenen heeft mij geleerd dat ik op dit moment 60% van mijn aflossingsvrije schuld heb afgelost. Da’s een bak minder rente die niets oplevert betalen, kan ik je zeggen. Op maandniveau lijkt het peanuts, maar over de resterende looptijd van de hypotheek bezien, is het een behoorlijke slok op een borrel.

Ik schat dat ik over 5 jaar nog slechts mijn spaarhypotheek heb. Ik kan je zeggen, met het oog op de toekomst (ik ben geen 20 meer en er wordt behoorlijk in de pensioenpotten gegraaid) geeft dat een goed gevoel.

Kolder in mijn kop

De eerste dag na de vakantie bleek dat ik drie weken ervoor dusdanig goed afgeschakeld was dat het even duurde voordat ik aan de slag kon. Terwijl ik wachtte tot even voorbij was viel mij één ding op. Mijn werkplek maakt deel uit van het donkere deel van mijn huis. De middeleeuwen zogezegd. Omdat ik tijdens het bestellen van de werkplek een helder moment had, heb ik een bureaulampje, dus al snel scheen er licht in de duisternis.

Toch greep het idee dat het vanaf nu alleen maar donkerder gaat worden, en ik over een maandje of zo alleen nog maar bij kunstlicht zou werken, mij enigszins naar de keel. Maar dat kan ook het stof zijn wat al een paar weken door mijn huis dwarrelt.

Het werd weer maandag en dit keer hoef ik niet te werken. Om tien uur had ik de weekboodschappen binnen, om half elf begon ik met poetsen, schoof de meubels aan de kant en kreeg een brainwave. Het gevolg van die brainwave is dat mijn werkplek nu op het lichtste plekje van mijn huis staat. Met uitzicht op mijn balkon en op de straat. Door gebruik te maken van de vensterbank is het werkoppervlakte verdubbeld.

De eettafel staat weer in bij de keuken, de kast met kantoorartikelen onder handbereik en als ik goed afzet kan ik nog steeds lui zittend op mijn bureaustoel een kop koffie pakken. Of rondjes draaien. Echt, the best of all worlds.

Nu alleen nog uitzoeken waar mijn huis de voorraad stof verstopt heeft. Ik zweer dat alles een uur geleden stofvrij was, en nu dwarrelt er weer het één en ander rond.

Mealpreppen ~ Hoe het niet moet

Een paar jaar geleden kwam ik in aanraking met het fenomeen Mealpreppen. Eerst dacht ik dat het vooral ging om op zondag het eten voor de rest van de week alvast klaar te maken, maar zorgen dat je alle boodschappen in huis hebt, en een aantal zaken (zoals lang durend snijwerk) alvast klaar hebben, valt ook al onder mealpreppen.

Met dat weekboodschappen doen, zat het tijdens mijn vorige baan wel goed. Op zondag maakte ik een boodschappenlijstje, op maandag (vrije dag) deed ik de boodschappen, en de rest van de week hadden Zoon en ik het makkelijk. Ik makkelijker dan hij, want hij kookte twee van de drie weken. Voordeel van een huisgenoot die in de ploegendienst werkt. De derde week at ik makkelijk. Maakte bijvoorbeeld op maandag een grote pan zuurkool. at daar een dag of drie soms vier van, en klaar was Rianne. Iets in de diepvries gooien zat er niet in. Dat krijg je met een koelkast met vriesvak.

In de periode dat ik fulltime thuis was, was het hele mealpreppen niet nodig. Tegen de tijd dat ik weer aan het werk ging was ik ook in het bezit van een diepvriezer (2,5 lades) en een voorraadkast. Voordat ik in een mealprep routine zat, kwam Covid om de hoek van de deur kijken en werk ik van huis uit. Mealpreppen voelde een beetje achterlijk. Wel probeerde ik alle weekboodschappen te doen. In twee etappes. Het eerste deel op zondag, het tweede deel op woensdag (vrije dag).

Van de week had Mariimma het over mealpreppen; met een week zonder mogelijke kok in het verschiet dacht ik dankzij dat blog in ieder geval op tijd na over het menu van de week. Maandag en dinsdag iets nasi-achtigs, woensdag en donderdag iets Mexicaans en vrijdag chicken parmezaan. Ik deed zondag de boodschappen tot en met dinsdag. Maandag kookte ik voor twee dagen, dus gisteren had ik het makkelijk.

En vandaag… In plaats van de boodschappen te doen, zit ik te wachten op een berichtje dat ik zonder schuldgevoel naar de winkel mag. Na drie weken hittegolf oogt zowel de koelkast, als de diepvriezer als de voorraadkast leeg. Heel leeg. Ik denk dat ik normaal met mijn handen in het haar had gezeten. Maar vandaag niet. Ik had een soort menu in mijn hoofd zitten en ging op zoek naar vervangers.

Ik had geen tortillachips maar er lagen nog wat tortillaschelpen die ik, nadat ze in de over waren afgebakken, in kleine stukjes brak. Ik vond geen gehakt in de vriezer, maar met kleingesneden kip kom je een heel eind. Verder bleek ik nog uien, knoflook en pepers te hebben, en hing er één rijpe tomaat aan de tomatenplant. Er bleek zelfs nog een klein beetje cheddar kaas te zijn. Ondanks het gebrek aan creme fraîche en guacamole smaakte het prima.

De zoektocht heeft mij nog wat geleerd. Ik heb alles in huis om voor twee dagen chicken parmezaan te maken. Dus ondanks het feit dat ik ondertussen weet dat ik geen Covid-19 heb, hoef ik deze week mijn huis niet uit. Dat is, hatsjoe, wel fijn.

Het beste nieuws: vanaf volgende week kan ik weer ‘echt’ mealpreppen. Ik heb mijn roostervrije dag verschoven naar de maandag. Een lang weekend is toch prettiger dan een gebroken werkweek. Zeker voor mijn boodschappenritme.

Het tij keren?

Eigenlijk moet ik mij aankleden zodat ik even naar het dorp kan om een wok te kopen, maar ik scrol nog even door mijn tijdlijn. This year’s earth overshoot day is later than usual, but it’s not necessarily good news lees ik. Een titel om nieuwsgierig van te worden. Wat is Overshoot Day en waarom is het niet perse goed nieuws dat deze dag dit jaar later is dan anders.

Een korte google sessie later wordt de wok afgedaan als een niet essentiële aanschaf, en gooi ik en passant het winkelmandje bij die ene hele leuke online tassenzaak leeg. Met pijn in mijn hart. Ik ben al zeker anderhalf jaar verliefd op die ene tas. en die is nu ook nog eens in de aanbieding. Maar ja, ik heb handtassen genoeg en gezien de huidige status van de Covid maatregelen is zinloos flaneren niet echt een ding.

Terug naar Overshoot Day. Kort gezegd, de dag in het jaar waarop wij als mensheid meer grondstoffen verbruikt hebben dan dat er in een jaar duurzaam verworven cq aangevuld kunnen worden. Vanaf vandaag plegen we roofbouw. Nou ja, nog meer roofbouw dan anders want het is natuurlijk van de zotte dat we als mensheid elk jaar op 1 januari met een schone lei mogen beginnen.

Wanneer ik het kaartje bestudeer schrik ik nog meer. Overshoot Day voor de bewoners der Nederlanden was al op 3 mei jl. Normaal ligt de datum wereldwijd rond het einde van juli. Nu dus in augustus. Dankzij de Covid maatregelen. We reizen minder, consumeren minder, verspillen minderen.

Waarom is het dan geen positief bericht. Nou, misschien dat er de afgelopen maanden een paar mensen overgestapt zijn naar het consuminderen kamp (of naar het grensgebied tussen consumeren en consuminderen waar ikzelf al een tijdje verblijf), maar een groot deel van de mensheid kan niet wachten tot alle maatregelen opgeheven worden, en ze weer op de oude voet verder kunnen. Ervaringen opdoen, geluk kopen, fashion faster maken, luchtvervuiling en global warming ontkennen.

Wanneer ik naar mijzelf kijk begrijp ik die mensen deels wel. Ikzelf ben best aardig bezig wat betreft consuminderen en dan toch weet ik mijzelf bijvoorbeeld elke keer wanneer ik nasi maak te overtuigen van het feit dat ik een wok nodig heb. Toch eten wij sinds de nieuwe keuken opgeleverd is (januari) met enige regelmaat nasi. Een beter bewijs dat ik geen wok nodig heb is er volgens mij niet.

Over de tas ga ik het niet eens hebben. Die zien jullie vast wel een keer op mijn blog voorbij komen. Zucht. Ik weet het. Geen wilskracht en zo.

Ps. Onderstaand plaatje heeft niets met dit blog te maken, of wellicht alles. Gewoon een foto van donderwolken op een bedje zie ons eens mooi roze kleuren van de ondergaande zon wolken.

#PayUp

#Payup. Een hashtag die in Nederland weinig zegt. Ik kwam ‘em de eerste keer tegen terwijl ik op Instragram door de stories van een aantal Costubers scrolde. Nieuwsgierig als ik ben klikte ik door naar het originele bericht om te achterhalen waar de verontwaardiging over ging. Het lijkt een beetje op het B00kin.c0m of KLM verhaal. U weet wel; eerst overheidssteun binnen harken en dan alsnog mensen ontslaan.

#Payup gaat over grote kledingmerkingen die aan het begin van de Covid-19 crisis niet alleen alle nieuwe orders hebben gecancelled, maar ook weigeren te betalen voor de ingekochte materialen, de reeds vervaardigde kledingstukken inclusief alle kleding die al onderweg is naar de distributiecentra in het land waar het kledingmerk gevestigd is. Alleen in Bangladesh ging het om betalingen van rond de drie biljoen dollar. Ik weet niet eens hoeveel nullen dat zijn.

Ondertussen zijn een aantal bedrijven onder druk van de publieke opinie alsnog over de brug gekomen, en hebben de orders betaald. Maar nog lang niet alle merken/bedrijven. Naast de Primark (waar ik nooit een hoge dunk van heb gehad omdat het in mijn ogen fast fashion in het kwadraat is), staat ook onze eigen C&A op de lijst. U weet wel, de winkel waar ik menig winter garderobe heb gekocht en regelmatig heb gedacht, hoe krijgen ze het gemaakt voor deze prijs.*) Simpel. Als het even tegenzit, betaal je gewoon de minst verdienende productiemedewerkers niet meer. Die verdienen toch al bijna niks, dus die merken het niet wanneer ze helemaal niets meer krijgen.

Ik weet het. Een deel van de maatschappij is altijd al verrot geweest; het valt tegenwoordig alleen meer op.

*) Ja, ik heb naar aanleiding van die gedachten onderzoek gepleegd en kon niet anders dan concluderen dat zij duurzaam bezig waren; goed voor mens en milieu. Pas daarna ben ik er gaan winkelen. Nu is het de zoveelste winkel die ik afhankelijk van mijn looproute links of rechts laat liggen.

Edit. Ik bekeek vandaag (14-8) de nieuwste video van Bernadette Banner en buiten de mooie plaatjes aan het begin van de video, zegt zij aan het eind een aantal heel slimme dingen onder andere over fast fashion. Het bekijken en overdenken waard wat mij betreft.

Edit. Ik las vandaag (zaterdag 15-8) dit artikel over het genetisch manipuleren van katoen zodat het al gekleurd van de plant komt. Een huge saver on chemicals, water & pollution.

Hyper focus

Ik kan procrastineren als de beste maar als ik eenmaal begin… ga ik als een speer, schiet in een hyper focus en vergeet alles en iedereen om mij heen. Zo ook met de jurk. Rond een uur of negen ‘s-avonds hield ik het pas voor gezien. Vooral omdat mijn handen gingen protesteren. Met name mijn linkerduim voelt alsof er met een hamer op is geslagen.

Het resultaat tot nu toe

Het begint al op een jurk te lijken. Eenmaal op de hanger zag ik ook wat puntjes die overnieuw moeten. De mouwen zijn iets te lang. De hele jurk is, zeker aan de bovenkant, te wijd. Onder de armen heb ik de bocht niet goed gemaakt dus daar moet wat losgetornd worden. Het gerimpelde inzetstuk ziet er aan één kant prima uit maar aan de andere kant hangt van alles los. Bovendien moet ik iets bedenken om de zakken vast te maken, maar daarvoor moet ik eerst weten wat de voor- en wat de achterkant van de jurk wordt.

Bovenal heb ik beter naai gerei nodig. Morgen ga ik eerst op zoek naar betere (lees scherpere (is dat wel verstandig Mam??)) naalden. Een vingerhoed is denk ik ook geen overbodige luxe.

Het plan

De rimpel losmaken, net als de zij-naden van het lijfje en deze beide 1,5 centimeter meer naar het midden plaatsen. De mouwen inkorten. Voor- en achterkant bepalen. Zakken vastzetten. Rok rimpelen en dan kan de hele boel gezoomd worden.

Had ik al gezegd dat ik vind dat ik mooie stiksteekjes maak en dat ik het leuk vind om die te maken? Bij deze.

Eindelijk begonnen

In december 2019 werd mij door youtube de video An educated roast van Bernadette Banner aanbevolen. Bernadette is een historical dressmaker. Hoewel ik sinds een incident met een naaimachine ergens in 1980 niets met naaien heb, en ik qua ‘oude’ kleding nooit voorbij de mode van de jaren ’40 van de vorige eeuw heb gekeken, bekeek ik de video, werd grepen en binnen no time had ik niet alleen haar hele oeuvre bekeken, maar ook dat van een aantal fellow costumers.

Een van die fellow costumers is Morgan Donner; daar waar Bernadette een voorliefde heeft voor Edwardion kleding, gaat Morgan liever nog wat verder terug in de tijd. Maar niet altijd en ik werd verliefd op jaren 20 jurk die zij heeft gemaakt. Die jurk lijkt enorm op een jurk die ik in 1981 (of 82, daar wil ik vanaf zijn) tijdens een vakantie in Engeland bij Miss Selfridge in London kocht. De jurk was ware liefde, had alleen geen zakken, en uiteindelijk heb ik de jurk nauwelijks gedragen. Maar de blijdschap om het vinden van de jurk is mij altijd bij gebleven.

Ik besloot de jurk te gaan maken. Het was alleen nog wachten op het juiste moment, en een geschikt stofje. Tijdens het bekijken van een video van de hand van Rachel Maksy over het hergebruiken van gordijnen, tafelkleden of lakens voor het maken van kleding kreeg ik een brainwave. Een van de kleden die de vlekken in mijn vorige bank aan het oog ontrokken was een eenpersoons dekbed in een ikea-dekbedovertrek. Dat overtrek lag sinds de nieuwe bank werkloos in de kast, en ik ben nog steeds verliefd op het stof van beide kanten.

Jurk en stof waren uitgezocht. Nu alleen nog beginnen. Het ontbrak mij aan de moed. Ik had nog één zetje nodig. Dat zetje kreeg ik dit weekend tijdens Cocovid. Al bingewatchend las ik diverse commentaren in de trant van aan het kijken terwijl ik aan mijn ‘project’ werk. Tegen de tijd dat ik naar het live panel Dis/Abilities in Costuming zat te kijken was ik bezig met een stukje verstelwerk. Iets wat ik op Instragram ook tegen Juul Thijssen zei. Gevolgd door de opmerking dat het tijd werd om echt iets te gaan maken. Zij adviseerde een Reform Dress. Te moeilijk, antwoordde ik, en zei dat ik zat te denken aan het maken van een victoriaans onderhemd. Dat vond zij een goed idee.

Terwijl ik naar het kapotte witte onderlaken keek, dacht ik terug aan de jurk die ik bij Morgan Donner had gezien. En aan mijn dekbedovertrek. De jurk trok meer dan het ondergoed.

Na wat serieus teken- en meetwerk besloot ik de stoute schoen aan te trekken en te beginnen. Eerst toornde ik het hele dekbed uit elkaar, waste en streek de losse onderdelen en maakte een keus met welk motiefje ik zou beginnen. Ik tekende het patroon op de stof, knipte alles uit, spelde de jurk in elkaar en trok haar even aan. Alles lijkt te passen. Ik dacht er zelfs aan een paar zakken uit te knippen. Die dingen zijn in nu eenmaal onmisbaar in mijn leven.

En dan is het nu tijd om naald en draad ter hand te nemen en twee stukken stof te transformeren in een jurk. Dan kijk ik nog even naar de video Hand Sewing 101 van Gilbert Dothalion. Wish me luck!

NB. De linkjes achter de naam van de diverse costubers verwijst naar hun instagram account. De overige linkjes naar een youtube video.

Ik ga voor de derde ronde

Vanmorgen zorgde de vijg voor teleurstelling nummer zoveel deze week. De vijg, die twee maanden geleden een potentiële vijgenoogst van heb ik me jou daar zou opleveren, heeft vannacht haar laatste vijg laten vallen. Nu had het internet mij al geleerd dat een tweede ronde in ons klimaat zelden tot nooit rijp wordt, maar toch had ik hoop.

Mijn balkonnetje is niet alleen heel mediterranée van kleur, het licht ook op het zuiden en het westen, waardoor de vijg van 10 uur ‘s-morgens tot zonsondergang aan het zonnebaden is.

Nu de laatste vijg aan de rol is gegaan laat ik mijn droom van vijgen van eigen balkon maar varen. Hoewel…. Ik ga natuurlijk wel voor de derde ronde. Nou ja, de vijg doet dat. Ik heb de eerste kleine vijgjes al weer zien zitten.

-wordt vervolgd-

Grote Schoonmaak

De laatste maanden is het aantal Instagram accounts wat ik volg aardig gegroeid. Dusdanig, dat ik voor het doornemen van de verhalen zomaar een paar uur nodig heb terwijl ik meer en meer verhalen skip. De hoogste tijd dus voor een grote schoonmaak.

Als eerste nam ik de accounts die ik volg onder de loep. Binnen een half uur had ik 50 accounts ontvolgt. Aansluitend liep ik de accounts die mij volgen even door. Ik weet dat mijn account openbaar is, maar toch heb ik een aantal vage en/of stil gevallen accounts verwijderd. Tenslotte krijgt ongeveer 10% van je volgers je berichten te zien, en wanneer die 10% niet of nauwelijks online komt. en/of geen interactie zoekt, gaat de lol er heel snel van af.

Eenmaal klaar met de gevolgden en volgers liet ik mijn blik nog even over mijn gepubliceerde foto’s gaan. Die blik veranderde heel snel in een kritische blik. Als eerste gingen alle pseudo-artistieke foto’s de vuilnisbak in. Gevolgd door alle foto’s waar de horizon zo scheef was dat ik er zeeziek van werd. Omdat ik toch bezig was gingen alle foto’s met een nep-filter, te weinig contrast, ongeïnspireerde onderwerpen en mijn planner allez hop zo de afvalbak in.

Het resultaat van deze grote schoonmaak: ik volg 50 accounts minder, ben 40 volgers verloren, en heb een dikke 100 foto’s verwijderd. Het voelt bijna als een nieuwe start.

Heb jij een Instagram account, en zo ja, schoon jij dit wel eens op (qua volgers, mensen die je volgt en/of foto’s die je deelt?

NB. Wil je zien welke foto’s de kaalslag hebben overleefd, in de voettekst staat een link naar mijn Instagram account.

SFS2020 van start en ik voel een serie opkomen

Ondanks het bij lange na niet halen van het vooraf bepaalde aantal gewenste deelnemers is op 21 juni toch Slow Fashion Season 2020 van start gegaan. De mensen die zich wel hebben aangemeld blijken dusdanig enthousiast dat de organisatie de hand over het hart streek.

Omdat de deelnemers teller weken rond de 7.000 bleef hangen dacht ik, jammer maar helaas. Het niet doorgaan had een voordeel. Mijn zomerse kledingkast behoeft enige uitbreiding en daar hoefde ik dus geen haast mee te maken. Het wel doorgaan voelde voor mij even als een onwelkome verrassing. Belachelijk natuurlijk. Ik heb mij bewust aangemeld. Bovendien, helemaal nieuwe kleding kopen mag dit jaar volgens de regels wel; als de kleding maar duurzaam en ecologisch verantwoord gemaakt wordt, en lokaal gekocht.

Ondanks de verzengende hitte wandelde ik vandaag aansluitend aan een paar uurtjes werken naar mijn favoriete lokale winkeltje. Ik was toch in de buurt. Voordat ik begon met uitpuffen zei ik nog, ‘Jurk, rok of broek, koele natuurlijke stof, zakken en geen kraagje.’ De verkoopster ging aan de slag en had al snel een zes jurken en een broek in de paskamer hangen. De tweede jurk die ik aantrok was perfect. Voor de vorm probeerde ik nog een tweetal andere exemplaren maar verkocht is verkocht.

Terwijl ik neer zijg op de kruk om mijn schoenen aan te doen besef ik ineens dat ik mijn beurs en dus ook mijn pinpas niet bij me heb. Aha, zie ik jullie denken, de serie waar je het over hebt is ik heb mijn momenten maar dit was niet zo’n moment. Ondanks dat haar lichaamstaal zei dat zij er niet in gelooft dat ik vandaag nog terugkom (en ik geef haar geen ongelijk, want ik twijfelde zelf ook) heeft de verkoopster heel lief de jurk aan de kant gehangen. Als ik voor vanavond haar niet kom halen gaat-ie terug het rek in.

Tot mijn eigen stomme verbazing wandel ik zo dadelijk, na de lunch, voorzien van beurs en gevulde fles water terug naar het winkeltje en koop niet alleen die verschrikkelijke mooie jurk, maar ook de flodderbroek met zakken die ik gepast heb. Volgende maand ga ik wel weer eens nadenken over mijn budget. Nu doe ik even ruig. Tenslotte heb ik vorige maand mijn vakantiegeld ontvangen en is het nu zaak de plaatselijke economie te stimuleren. De rest van de dag doe ik dan niets meer. 😉

Koffie: verantwoord of iets verantwoorderder?

Nou ja, eigenlijk is koffie nooit verantwoord. Als de mensheid bij het ontdekken van de koffie had geweten hoe verslavend en activerend het spul is, was het subiet op de lijst van verboden middelen geplaatst. Gezien het feit dat ik een braaf kind ben, had ik dan een heel andere verslaving gehad. Want ja, ik ben verslaafd.

Ik vermoed dat het verslavende deel maakt dat ik vooral naar smaak in combinatie met prijs kijk, en in deze wat minder bezig ben met biologisch, duurzaam en arbeidersrechten. Bovendien gebruik ik cups, dus daar is weinig duurzaam aan.

En toen brak de pleuris uit in met name Amerika. Mensenrechten, en daarmee arbeidersrechten stonden ineens weer bovenaan mijn belangstellingslijstje. Alle levens doen ertoe, maar nu brandt het in de POC community matteren de black lives een beetje meer. Via Instagram volg ik een aantal dames en heren met een voorliefde voor retro kleding (vintage fashion not vintage values) en via hun verhalen kwam het onrecht extra binnen. Werd ik mij (weer) extra bewust van de keuzes die ik al dan niet maak, en de effecten op mensen ver buiten mijn belevingswereld.

Momenteel schipper ik qua koffie tussen Nespresso en Starbucks. Beide even lekker (wat mij betreft); Starbucks geniet momenteel de voorkeur maar dat komt doordat ik hun koffie in de supermarkt kan kopen. Toen las ik berichten dat Starbucks de medewerkers had verboden om ook maar iets te dragen wat de klant kon laten denken dat zij achter de #BLM beweging staat. Twee dagen later werd het besluit herroepen. Ik las dit nieuwe besluit ongeveer een uur voordat ik kennis nam van het feit dat een aantal mensenrechten organisaties Starbucks voor de tweede keer in korte tijd op de vingers tikte vanwege schendingen van arbeidersrechten op de plantages en het onderbetalen van de koffieboeren.

Ineens smaakte de koffie een stuk minder. Omdat ons zunnig bent maak ik de laatste cupjes wel gewoon op, maar de nieuwe voorraad komt gewoon weer bij Nespresso vandaan. Mocht ik vernemen dat ook dat bedrijf uit de bocht vliegt, dan heb ik al een groene, fair trade, leverancier op mijn lijstje staan. En nee, ik ga geen eikeltjeskoffie drinken. Er zijn grenzen.

Niet gelogen

‘Een goede keuze,’ zei de monteur over mijn nieuwe HR-ketel. ‘Deze is een stuk energiezuiniger dan de vorige, zonder dat je aan kwaliteit inboet.’ Dat zijn woorden die ik graag hoor, maar waarvan ik ook denk, eerst zien, dan geloven. Diezelfde gedachten had ik ook toen de badkamerverkoper zei, ‘en de douchekop is waterbesparend.’

Ik bedoel maar, de keukenkraan is ook waterbesparend, maar daar kwam me een partij water uit. Kwam ja. Toen Zoon op zijn kop in het gootsteenkastje lag om uit te zoeken waar de verstopping vandaan kwam, heeft hij de watertoevoer iets dichtgedraaid. Ik kan nu handen wassen zonder dat het water alle kanten op vliegt.

Zoals eerder geschreven vang ik momenteel het koude douchewater op om daarmee de buitenplanten water te geven. Drie dagen nadat ik hiermee ben begonnen viel het water met bakken uit de hemel. Zodoende ving ik twee dagen het koude water op, voordat ik de bak mee naar buiten nam. De planten hadden nog steeds geen water nodig, dus goot ik het water over in de gieter die daar staat.

Het is een gieter van vijf liter. Het opgevangen water van twee dagen past er precies in. Dat betekent twee dingen: Het water is best wel snel warm (dus de ketel doet wat de monteur beloofd heeft) en eigenlijk komt er niet zo gek veel water in één keer uit de douchekop. Inderdaad, waterbesparend. Iets waar ik tijdens het douchen he-le-maal niets van merk. Ik word nog net zo nat als vroeger.

Heerlijk als je zo makkelijk groen kunt zijn.

SFS2020 ~ De Bewuste Kledingkast

Om maar met de deur in huis te vallen: de titel klopt natuurlijk niet. De gemiddelde kledingkast is zich nergens bewust van. Het gaat niet eens zozeer om de inhoud van het meubelstuk. Het Slow Fashion Season thema voor 2020 is kleding kopen met intentie.

Bron: Slow Fashion Season Instagram

Ik denk dat het de meeste van ons wel eens is overkomen. Je wandelt door de stad, heb eigenlijk niets nodig, ziet ineens een leuk bloesje (of een ander kledingstuk) hangen, het is ook nog afgeprijsd, en je koopt het. Om het daarna nooit of slechts zelden te dragen. Uit schuldgevoel laat je het jaren in je kast hangen, om het uiteindelijk bij de Kringloop af te geven of in de kledingcontainer te deponeren.

Jou is het misschien nooit overkomen, maar mij wel. Vaker dan mij lief is. Dat is één van de redenen waarom ik vorig jaar Chiara (@Indiaaninjekast en vooral haar stories zijn fantastisch en super leerzaam) ben gaan volgen op Instagram. Dankzij haar ben ik op een andere manier naar de inhoud van mijn kledingkast gaan kijken. Heb nieuwe combinatie gemaakt. Oude kledingstukken (zoals de rode jas die ondertussen 17 jaar oud is) een tweede kans gegeven. Denk bij de aanschaf van nieuwe kledingstukken wat beter na over de vragen wanneer ga ik dit dragen? en waarmee kan ik dit combineren?

Dankzij Chaira ben ik vorig jaar op de Slow Fashion Season-wagon gesprongen en mocht ik drie maanden geen nieuwe kleding kopen. Tweedehands was het devies. Dat tweedehands kopen vond en vind ik nog steeds heel lastig. Want ja, stel dat ik echt echt echt iets nodig heb, en het hangt niet bij de Kringloop of andere Tweedehands Winkels, wat dan?

Uiteindelijk heb ik die drie maanden geen kleding kopen met het grootste gemak volbracht. Slechts eenmaal was ik van mening dat ik iets nodig had. Dat een spijkerjasje in mijn collectie ontbrak. Dat doet het trouwens nog steeds. Tijdens mijn zoektocht naar een spijkerjasje vond ik een grijs ribjasje waar ik nog steeds heel erg blij mee ben.

Ondanks alle bewustwording vorig jaar, merk ik de laatste tijd dat ik weer impulsaankopen doe. Tot nu toe heb ik nog geen spijt van deze aanschaffen, maar dat kan nog wel komen. Eén van de nieuwe bloesjes is de kast nog niet uit gekomen. Slow Fashion Season 2020 komt daarom gevoelsmatig precies op tijd om de puntjes weer even op de I te zetten. Ik heb mij dus aangemeld.

Het doel voor dit jaar is om met 25.000 deelnemers bewust met kleding en koopgedrag bezig te zijn. Deelname aan Slow Fashion Season 2020 is gratis. In zekere zin levert het zelfs geld, in combinatie met bewustwording, op. Dit jaar is deelname dankzij de ‘versoepeling’ van de spelregels,nog makkelijker geworden. Heb je echt echt echt iets nodig, dan mag je iets nieuws kopen. Liefst wel een kledingstuk wat ethisch en eco-vriendelijk geproduceerd is.

Zoals gezegd is deelname gratis, maar ook zonder dat je je aanmeldt kan je de actie op Instagram volgen. Aan die strategie kleeft slechts één nadeel. Als de 25.000 deelnemers aan deze crowdaction niet wordt gehaald, gaat het evenement niet door. Voor iets meer informatie en de aanmeldknop, klik hier.

Ik hoop dat we samen de uitdaging aangaan!

Zeep, noten, deodorant en bultjes

In een poging wat groener te leven heb ik een jaar geleden douchegel, shampoo, wasmiddel en chemische deodorant aan de wilgen gehangen en was ik mijn haar en lijf met biologische zeep, mijn was met noten en smeer ik een natuurlijke deodorant onder mijn oksels. Buiten dat het mij een groen gevoel geeft, varen mijn haren, huid en was er wel bij. Win-win dus.

Ondanks de win-win twijfel ik al een tijdje over de was noten. Mijn was wordt prima schoon en ruikt fris, dus dat is het probleem niet. Toch overweeg ik de aanschaf van een eco-egg. Het idee nog maar eens in de 70, 210 of 720 wasbeurten iets te hoeven doen qua wasmiddel, spreekt mij wel aan. Daarbij lees ik vooral blije gebruikers, dus… what am I waiting for?

Nouhou… Vorige week zat ik dus onder de uitslag. Ik stopte met het slikken van de boosdoener en langzaam maar zeker verdween de jeuk en de bultjes. Omdat er ook vlekjes in mijn oksel zaten besloot ik de wekelijkse deodorant beurt over te slaan. Uitslag en deodorant gaan wat mij betreft niet samen. Ik aarzelde wel even want ja, lichaamsgeur, maar met een week vakantie voor de boeg en weinig plannen, durfde ik het wel aan. Dan maar wat vaker een schoon shirtje aantrekken.

Dat laatste bleek niet nodig. Ondanks meer dan zomerse temperaturen ruikt mijn shirtje nog steeds fris. Dat het vandaag de was in moet komt omdat de wilde perzik sappiger was dan-ie eruit zag.

Het zette mij aan het denken. Wat als het niet de deodorant is die mijn zweetgeur zo goed weet in te tomen, maar het vooral komt doordat mijn kleding chemicaliën vrij schoongemaakt worden? Zou ik dan niet ontzettend dom zijn om over te stappen op een ander was product waarvan ik het effect op mijn kleding, huid en zweetklieren niet ken?

Aangezien ik voorlopig nog thuis mag werken waardoor er niemand last heeft van een eventueel mislukkend experiment heb ik besloten mijn deodorant vrij zijn nog even voort te zetten. Misschien is één keer per twee of drie weken wat onder mijn armen smeren voldoende. Wellicht hoef ik nooit meer wat te smeren en zijn het de was noten.

Voor nu zet ik het eco-egg maar even uit mijn gedachten. Net als de vragen omtrent de noten. Krijgen de verzamelaars in Nepal wel voldoende betaald, en hoe vervuilend is de reis van Nepal naar Nederland? Pfff. Dat groen-zijn valt nog niet mee.