Al vanaf dag één dat de corona maatregelen van kracht zijn gegaan ben ik een brave burger en houd mij aan de regels. Ik werk voornamelijk thuis, kom alleen voor wandelingen en essentiële boodschappen mijn huis uit. mijd mensen, schud geen handen en sinds een aantal maanden draag ik een mondkapje. Zelfs de avondklok raak mij niet.
Hoewel het volgen van de maatregelen mij weinig moeite kost, voel ik wel een gemis. Even spontaan bij iemand aanwaaien voor koffie is er niet bij. Uit eten gaan, toch echt wel een hobby van mij, kan ik net als de rest van Nederland wel vergeten. Groningse Vriendin heb ik door alle maatregelen (en mijn zwakke blaas) al veel te lang niet gezien.
Buiten dat ik van nature een huismuis ben, werk ik binnen de sector Zorg en Welzijn en hoef niet echt bang te zijn om mijn inkomen te verliezen. Dit in tegenstelling tot een groot deel van ondernemend Nederland. Ik maak mij zorgen over de toekomst van mijn kapster, de winkel van vrienden, de horeca en alle anderen voor wie het werk door dit onvoorspelbare virus stil is komen te liggen. Dus ging ik toen het mocht een keertje extra naar de kapper, kocht die ene keer dat ik in een kledingwinkel was iets meer kleding dan ik echt nodig had, en bestel wat vaker eten bij de lokale horeca ondernemers. En ik houd mij aan de regels om op die manier zo snel mogelijk uit deze ellende te komen. Ik weet het. Het zijn slechts druppels op een gloeiende plaat, maar het gaat om het idee.
Hoewel ik niets kan met de virus (en daarmee pandemie) ontkenners, de 5G en microchip complotdenkers, om over Q-anon nog maar te zwijgen, heb ik begrip voor mensen die bang zijn voor het vaccin. Maar ook voor boze ondernemers die hun levenswerk ten onder zien gaan. Kwetsbare kinderen die door het thuisonderwijs tussen wal en schip belanden. Mensen van alle leeftijden die vereenzamen. Zieken die hun noodzakelijke onderzoeken en behandelen uitgesteld zien, omdat de zorg overbelast raakt en het beschikbare (IC-)personeel de handen vol heeft aan het verzorgen van coronapatiënten.
Heel plastisch gezegd is de situatie in Nederland, Europa, de wereld ronduit KUT. Momenteel is het leven voor niemand een lolletje, al is de ene persoon beter gewapend tegen het leed wat de maatregelen met zich meebrengt, dan de ander.
En toen brak de pleuris uit in Nederland. Besloot een groepje ontevreden Nederlanders, onder andere opgehitst door een aantal politici (he, waar heb ik dat eerder gezien) het heft in eigen hand te nemen. In de media worden het nog uit de hand gelopen protesten en demonstraties genoemd, maar wat er op dit moment in Nederland gebeurt, heeft niets met demonstreren te maken. Dit is rellen om te rellen. Vandalisme pur sang. Op Urk is een teststraat in brand gestoken. In Enschede is de Eerste Hulppost bekogeld. In diverse steden, waaronder Venlo, zijn bewust vernielingen aangericht. Winkels vernield en geplunderd.
Nee lieve mensen, dit zijn geen demonstraties van winkeliers die hun levenswerk zien afbrokkelen. Dit zijn professionele coronahooligans die van stad tot stad trekken om te rellen. Een vreedzame demonstrant gaat niet van huis met vuurwerkbommen in de binnenzak, of een molotowcocktail in de rugzak. Ik denk dat de burgemeester van Eindhoven het goed heeft verwoord. Dit is het schuim der aarden.
Mijn begrip is op.
En tegelijkertijd voel ik mij schuldig. Schuldig omdat ik al sinds maart vorig jaar deel uitmaak van de zwijgende meerderheid. Een meerderheid die het niet per definitie eens is met de maatregelen maar de achterliggende noodzaak wel ziet. Een meerderheid die niet meer in gesprek gaat met de ontkenners, de twijfelaars, de dor-hout roepers, de mensen die het dragen van een mondkapje vergelijken met de Jodenster. Door het zwijgen van de meerderheid lijkt de schreeuwende minderheid te denken dat zij de wil van het volk vertegenwoordigen en voelen de raddraaiers zich gesterkt in het gebruiken van geweld.
Ik ga geen begrip meer opbrengen voor corona ontkenners, viruswaanzinnige en zeker niet voor coronahooligans. Mijn begrip is op en ik zwijg niet langer. Wat er nu in Nederland gebeurt is niet de wil van het volk. De wil van het volk is zo snel mogelijk uit deze shit komen, en het gedrag van de schreeuwende minderheid werkt dat juist tegen.
Vandaar mijn oproep aan de zwijgende meerderheid: lieve mensen, het wordt tijd dat wij niet meer zwijgen maar onze stem verheffen. Niet omdat we het per definitie eens zijn met de maatregelen, of vinden dat het kabinet het zo goed doet, maar omdat we ondanks alle het gezwalk het nut van de (meeste) maatregelen inzien, en zo snel mogelijk uit het corona-dal willen klimmen, zodat het leven weer leefbaar wordt.