Rondje ziekenhuis

Ik mocht vandaag fietsen. Op zo’n fiets waar je geen meter mee vooruit komt. Maar eerst werd er een echo van mijn hart gemaakt. Inclusief kleur en geluid, en uitleg wat alles was. Dat hart van mij klopt zo gelijkmatig, daar kan je de klok op gelijk zetten. En als ik de uitleg goed heb begrepen, zitten er geen gaatjes in de kleppen, want dan hadden de kleuren een andere route genomen dan ze namen. Het lastigste moment van het onderzoek was om, na een half uurtje in een vreemde houding liggen, op enigszins charmante wijze van de onderzoekstafel te rollen.

Een half uurtje later zat ik op een niet vooruit te branden fiets. Ik werd volgeplakt met stickers, een bloeddruk meter om mijn arm, en wat uitleg. Houdt de teller tussen 55 en 65, de weerstand wordt langzaam verhoogd en als je klachten krijgt dan meld je dat maar je blijft wel doorfietsen. Na een eerste bloeddrukmeting mocht ik starten en kreeg meteen te horen dat ik rustiger moest beginnen. Het duurde even voordat ik door had dat de weerstand verhoogd werd en net toen ik dacht het gaat lekker kwam de man met de hamer. Het werd lastiger de pedalen rond te trappen en ik voelde pijn op mijn borstbeen. Ik melde mij, de weerstand werd uitgezet en ik mocht rustig uit fietsen. Toen begon de plek tussen mijn schouderbladen zich er ook mee te bemoeien.

Dat alles zonder dat mijn bloeddruk ook maar de neiging had te pieken of te dippen. Bij vrouwen zegt de fietstest meestal weinig, zei de hartfunctie analist. Ik stapte van de fiets, pakte mijn rokje, wilde dit aantrekken en wankelde even. Volgens de analist een duidelijk teken dat er wel iets aan de hand is. Je gaat niet meteen naar huis. Pak iets te drinken en blijf in de wachtkamer zitten totdat je weer in goede doen bent. Over een kwartier kom ik even checken of je er nog bent voor eventuele vervolgacties.

Braaf nam ik een kopje thee en ging zitten. Het benauwde gevoel verdween, de pijn tussen mijn schouderbladen zakte af en toen ik mijn thee op had was het tijd om naar huis te wandelen. Zei ik wandelen? Maak er maar kruipen van. Ik mocht dan denken dat dat fietsen wel meeviel, eenmaal aan de wandel merkte ik hoeveel ik had gegeven. Veel meer dan ik had gedacht.

En nu… nu zit ik weer in de wachtstand. Eind november staat de CT-scan gepland, begin december mag ik bij de cardioloog op bezoek en weet ik een beetje meer dan ik nu weet. Wordt vervolgd dus.