Het bleek geen loze belofte ..

In de periode voorafgaand aan mijn besluit om met opgeheven hoofd, en zonder noemenswaardige kleerscheuren, mijn werkgever te verlaten, liep ik een aantal dagen per week met mijn ziel onder mijn arm. Mijn ene rechtstreekse collega was met zwangerschapsverlof en collega nummer twee en ik werkte allebei parttime waardoor wij elkaar niet zo gek veel zagen. De heren kantoorgenoten die ‘het’ ICT-pakket in beheer hadden, vertoefde vaak op een andere locatie.

‘Je bent welkom om bij ons te komen zitten’,  had een ICT collega die twee verdiepingen lager kantoor hield, gezegd. Op zekere dag pakte ik en mijn ziel op, en toog naar beneden. Het werd het begin van iets wat voorbij de term ‘collega’ gaat. Ik stortte mijn hart uit, en mijn zieleroerselen bleven binnenskamers. Ik voelde mij welkom en gewaardeerd. Door haar en haar collega.

Tegen de tijd dat mijn laatste werkdag naderde, deed ik iets wat ik maar zelden doe. Ik gaf haar mijn telefoonnummer.  ‘Misschien kunnen we eens wat afspreken’, zei ik. ‘Doen we’, beloofde zij.

Het bleef geen loze belofte. Sinds ik thuis ben, spreken we gemiddeld eenmaal per maand af. Dan maken we samen de kringloopwinkel bij mij om de hoek onveilig. Onder het genot van een kop koffie of thee praten we bij om aansluitend ‘schatten’ te zoeken. Omdat mijn drang om te minimaliseren groter is dan de wens andere spullen aan te schaffen, vind ik zelden iets. In tegenstelling tot ex-collega-die-meer-is-dan-dat.

Zij heeft een neus voor leuke, bijzondere dingen. Haar neus werkt zo goed, dat zij ondertussen spullen aan het verkopen is. Haar foto’s op instagram, maar ook haar enthousiasme wanneer wij door de winkel lopen, werkt aanstekelijk. Ik voel dat er een moment gaat komen, dat ik vergeet dat ik minimalist wil worden. 😉

Benieuwd geworden naar wat zij zoal verzameld? Hier is een link naar haar instagram. @Alles_groenn is de naam.